5 februari:

En het regenwater bleef maar komen. Ook vanochtend weer. We zijn vertrokken uit El Jadida. We willen proberen wat beter weer te vinden. Maar de voorspellingen zijn ons en alle andere Marokko-reizigers niet zo goed gezind. Op de Marokkaanse nieuwssite lazen we over sneeuwval en lage temperaturen in veel delen van het land. Het zou pas over ruim een week beter worden. We houden moed!

Vanaf waar we vertrokken tot aan Safi hebben we alwéér de tolweg gereden. En eigenlijk hadden we in Safi willen blijven en ook in Oualidia. Maar regenbuien en een schraal zonnetje wisselden elkaar te veel af. Bij Safi hield de tolweg op en zijn we via de N1 verder gegaan. Een welkome afwisseling na zoveel tolwegen. We kwamen door een aantal typisch Marokkaanse dorpen. Maar juist op díe momenten regende het en dat weerhield ons er van om te stoppen en wat verse inkopen op de souk (markt) te doen en wat foto’s te maken. We staan nu op de camping in Essaouira. C&W hebben problemen met de koelkast en willen daarom graag aan de stroom. Als de voorspellingen voor morgen redelijk zijn, blijven we hier nog een dagje staan. We willen dan op de fiets naar het centrum, om te lopen is het net wat te ver. Maar………dan moeten de fietsen eerst nog wel worden schoongemaakt. Die zijn vandaag door de regen en de modderige wegen zo vuil geworden dat we daar niet zomaar op weg kunnen rijden. Normaal dekken we de fietsen af met een hoes, maar dan zijn de achterlichten van de camper niet zichtbaar. En dat moet nu wel vanwege het ‘fietsdragerlichtprobleem’. En niet alleen de fietsen zijn vuil geworden, de hele camper.

Bijna overal waar we vandaag reden was te zien dat er veel te veel water valt.

Wat ook opviel vandaag en eerdere dagen, waren sommige borden voor de bewegwijzering in voor ons onleesbaar schrift.

6 februari:

De dag begon met zich van een goede kant te laten zien: de dag begon droog! Na het ontbijt en de koffie hebben we de fietsen van de drager gehaald en, voor zover mogelijk, schoongemaakt. En toen scheen zowaar de zon. We hebben ons niet bedacht en zijn naar het centrum gefietst. Met de finish in zicht hebben we toch nog een kwartiertje voor een regenbui moeten schuilen.

Het leven kwam op gang in de typisch Marokkaanse straatjes en stegen van de medina. Overal winkeltjes met van alles en nog wat. Een fotowinkel met zowaar een vitrine met een paar oude camera’s, zelfs een behoorlijk gebruikte en stoffige Mamiya C220. En er werden nog Kodak kleinbeeld fotorolletjes verkocht.

In een hoofdstraat vonden we weer de grote winkel met de mooiste producten van Thuya-hout. Een paar jaar gelden hebben we hier een heel mooi model van 50 cm. lengte van een Essaouirase vissersboot gekocht. Je kunt vrij in de werkplaats kijken en fotograferen. Er waren op dat moment 2 mannen aan het werk, waarschijnlijk wordt de grote productie elders gedaan. Ze verkopen fantastische houten gebruiks- en kunstvoorwerpen. Van simpele bewaardoosjes met ingelegde deksels, tot kunstige 3-potige schaaldragers die uit één stuk hout zijn gemaakt. Je kijkt je ogen uit!

We wisten dat gemeenschappelijke kennissen van ons nu als assistent-reisbegeleider ook in Essaouira waren. We ontmoetten elkaar en hebben met z’n allen gezellig bij één van de vele restaurantjes geluncht. Het is hun eerste reis naar Marokko en het moet allemaal nog even wennen, maar we hebben er alle vertrouwen in dat hun dat wel gaat lukken.

Tegenover het restaurant werd druk gewerkt. De bomen vóór de winkeltjes waren in de loop der tijd te ver doorgegroeid. Van sommige staken dikke takken dwars door de winkelluifeltjes. Er werd driftig gesnoeid.

Er werd op meer plaatsen in de medina gewerkt, o.a. aan de bestrating. De gemotoriseerde korte laadbakken, gevuld met stenen en zand, reden met ware doodsverachting tussen het winkelende publiek door. Nederlandse protocollen zouden dit absoluut niet toelaten…..

Na de lunch hebben we nog wat verse boodschappen gedaan: aardbeien, bananen en munt.

Daarna moesten we natuurlijk nog even kijken in de visserijhaven. De haven lag weer vol met de tientallen kleine vissersscheepjes, bootje aan bootje. Maar ook hier werd aan de vernieuwing van de haven gewerkt. Toen wij er waren werd er net weer een nieuwe steigerpaal met kolossale betonvoet in het water geplaatst. Die dient als onderdeel voor de geheel vernieuwde drijvende steigers.

We zijn op ons akkertje via de boulevard weer naar de camping gefietst. Af en toe even stoppen om van het uitzicht op zee te genieten.

Eenmaal bij de camper hebben we muntthee gedronken met….. een kerstkransje. Die waren nog over en smaken ook na de kersttijd nog steeds heel goed.

De campings in Marokko mag je absoluut niet vergelijken met de Europese. Wel is meestal alles aanwezig. Water kan getankt en de vuilwatertank geleegd. Op de meeste kunnen we ook douchen en waar dat niet kan, of wanneer we dat daar niet willen, gebruiken we onze eigen douche in de camper. Om je op een camping in te schrijven kunnen we niet onze kaarten van de NKC gebruiken. Bijna altijd zijn hiervoor de paspoorten nodig. Zoals hier worden wij in het dikke boek bijgeschreven. Maar het gebeurt ook dat hiervoor per persoon een formuliertje wordt ingevuld, waarbij men soms ook moet weten waar we net vandaan komen en wat de volgende bestemming is.

Politieagenten zijn er in Marokko in overvloed. O.a. bij de rotonde hier bij de camping staat er eentje te controleren/regelen, dat was een aantal jaren geleden ook al zo. Ook onderweg veel politiecontroleposten, dikwijls bij de ingang van een dorp of stad. Vaak liggen de spijkermatten al klaar. Je móet er stoppen, sommige Marokkanen worden gecontroleerd. Ons is dat nog nooit overkomen. En de snelheidscontroles. Het is je geraden je aan de snelheid te houden. De lasergun wordt heel veel gebruikt.

Afijn, we weten het, het is nou eenmaal zo en we handelen er naar.

7 februari:

Het verslag van vandaag zouden we heel kort kunnen houden: regen, regen en nog eens regen. Maar met een beetje goede wil is er toch nog wel iets meer van te maken.

We vertrokken al op tijd vanaf de camping in Essaouira. We hadden 180 kilometer voor de boeg en die laten zich niet zo snel rijden als wij in Europa gewend zijn. Tenzij je natuurlijk de tolweg gebruikt, maar die hadden we de afgelopen tijd al genoeg gezien. Wij zijn via de N1 gegaan, die ons ongeveer vanaf de vuurtoren bij Cap Rhir dicht langs de kust voerde. Daarvóór hadden we via diverse slingerwegen al wat hoogteverschillen overbrugd. En vanaf dat punt bij zee werd het pas echt nat, heel veel regen en harde wind. Er was helaas meer één plekje waar we veilig even konden stoppen om naar de zee kijken, waar de hoge golftoppen door de harde wind als een mist werden weggewaaid.

We hadden als doel Camping International Agadir op de navigatie ingegeven, al weer deed de naam meer vermoeden dan de werkelijkheid aangaf. De regen kwam met bakken uit de hemel, verbazingwekkend dat er na al die tijd nog steeds zoveel voorraad was. Wij kwamen als eerste aan. We hadden afgesproken dat de eerste dan alvast 2 plaatsen zou reserveren. Het zou een camping zijn met 50 plaatsen. Zo te zien waren die allemaal al bezet. Maar ergens heel ver achteraf vond de bewaker nog een stukje grond waar wel een camper zou kunnen staan. En een tweede plekje voor nog een camper, nou ja, er tegenover dan maar. Maar toen wij zijn biervoorraad niet konden/wilden aanvullen, waren er ineens helemaal geen plaatsen meer beschikbaar. Onverrichterzake de camper maar weer van de camping afgereden. Goede raad was duur. We wilden morgen of overmorgen Agadir bezoeken en dit was een mooie uitvalsbasis. Maar meer opties dichtbij waren er niet.

We kozen uiteindelijk voor Camping Atlantica d’Imourane, een uitgebreide overwintercamping met 450 plaatsen. Allemaal bezet! We kregen een noodplekje toegewezen, recht voor een recreatiebungalow en voor hun schotel, zullen ze niet blij mee zijn. En er zijn nog 15 wachtenden voor ons. We wachten het nog eventjes af, morgen weer een dag. En een foto van onze superplek hier laat nog even op zich wachten, 't was er te nat voor.

8 februari:

Zowaar, de hele dag bleef het droog. Hoewel, de dag is nog niet om en we weten natuurlijk niet wat er nog komen gaat, maar voorlopig is de lucht nog blauw. De voorspellingen voor de komende dagen zien er in ieder geval beter uit dan we gewend waren. Het waaide hard en de temperatuur was ongeveer 13º, dat maakte het nog echt geen zomer. In de zon en uit de wind was het goed te doen.

We hebben de dag maar een beetje over ons laten komen. De stoeltjes in de luwte en een kopje muntthee met een echt Marokkaans koekje. De koekjesverkoper kwam vanochtend met schalen vol koekjes bij de camper langs. Wij kochten er 6 voor DH20.-. Wil wilde er 4, dat kon niet. Wat wél kon was 4 voor DH20.- en 2 extra gratis. ’t Is maar net hoe je het bekijkt.

Zoals al eerder aangegeven, het is een echte overwintercamping. Je kunt o.a. je camper hier volledig laten bekleden. En heb je een hoes nodig, geeft niet waarvoor, hij wordt voor je gemaakt. We zagen zelfs campers met ruitenwisserhoezen. Je kunt de camper hier ook laten wassen, overdekt nog wel. Daarmee wachten we nog even totdat ook de wegen wat zijn opgedroogd, anders is de schone camper maar van heel korte duur. Net buiten de slagboom is een goed uitgerust klein supermarktje.

Vanochtend zagen we mensen met matjes lopen voor de ochtendgym. En een heel moedige overwinteraarster waagde zich zelfs in het hele mooie, maar koude zwembad.

Vanmiddag hebben we de benen gestrekt. Via de achteruitgang van de camping kun je zo naar het strand lopen: ‘even de kop in de wind’.

Overigens bleven de hele dag weer campers komen. Alle lege plekjes worden opgevuld, ook opritjes van niet verhuurde bungalows. En zoals waar wij staan, op een parkeerstrookje voor een bungalow. Ach, ’t is maar voor een paar dagen. We krijgen vast ook nog wel hele mooie plekjes.

9 februari:

De bushalte van de bus naar Agadir ligt direct voor de camping. Agadir, in het Berbers betekent het 'muur’. Een gemetselde muur rond een stad.

Om halfelf zijn we met lijn 32 naar het centrum gegaan. Een afstand van ongeveer 20 kilometer voor DH5,50 per persoon (± €0,50). We wilden eigenlijk naar het Centre Commercial en liepen wat zoekend om ons heen te kijken. Toen werden we aangesproken door een vriendelijke Engels sprekende Marokkaan, hij was docent Engels. Hij vertelde dat er ergens, 2 x links en 3 x rechts en dan omhoog en langs de kleine Moskee en dan 500 meter achter de grote Moskee….., gedurende slechts één dag, vandaag dus, door Berbervrouwen arganolie werd verkocht. En hij prees de helende werking van de olie uitgebreid aan. Wij gingen op weg er naar toe. Maar, puur toevallig, kwam hij op een kruispuntje naast ons rijden met z’n Mercedes. We mochten instappen en hij bracht ons er naar toe. Wij verwachtten een groot gebeuren, niets was echter minder waar. Hij bracht ons in een winkeltje waar een paar Berbervrouwen ons direct aanspraken en uitnodigden voor, gewoon, een verkooppraatje. We waren er weer ingetuind. We hebben er heel vriendelijk voor bedankt.

We zijn rustig teruggelopen naar waar we oorspronkelijk uit de bus stapten en zijn van daaruit naar de boulevard gegaan. Niets Marokkaans, een puur westerse boulevard met o.a. een reuzenrad. Het was er nog niet druk, het zomerseizoen was nog niet begonnen. We hebben er op een terrasje in de zon onze eerste tajine gegeten. Het smaakte ons prima.

We hadden gehoord van de Medina van Agadir. We hebben een buschauffeur naar het hoe en waar gevraagd. Hij sprak zelfs liever Engels dan Frans, kwam dat even goed uit. Met lijn 97 zijn we in een kwartier naar de halte bij de Medina gereden. Daarna nog 900 meter lopen en jawel, we waren bij de Medina van Agadir. We hadden op vorige reizen naar Marokko al meerdere keren een Medina bezocht en iets soortgelijks hadden we hier ook verwacht. Niet dus. De Medina van Agadir is eigenlijk niet echt een Medina (oude stad) in de ware betekenis van het woord. Op 29 februari 1960, twintig minuten voor middernacht, werd de oude stad vrijwel geheel verwoest door twee aardbevingen met een kracht van 5,8 op de schaal van Richter en de daarop volgende branden en vloedgolven. Hierbij vielen 15.000 doden. De stad werd later iets ten zuiden van de oorspronkelijke locatie herbouwd. Tijdens die herbouw ontstond er zo ook een 'nieuwe' Medina. De smalle steegjes en witte huisjes met werkplaatsen en cafeetjes zijn nagebouwd van de oude Medina's. Heel mooi, dat moet gezegd, maar het was niet wat wij verwachtten.

Om de nieuwe Medina te bezoeken moesten we DH40 p.p. betalen, maar daarvoor konden we later iets te drinken krijgen. In de Medina hadden een aantal handwerkslieden hun winkeltjes. We ervoeren de Medina als een oase van rust in een hectische stad, we hebben er een uurtje rondgelopen.

Met buslijn 97 zijn we weer terug naar het busstation gegaan er daarna met lijn 32 weer naar de camping. De dag was weer vol. We hebben hem in het late middagzonnetje afgesloten met een wijntje. En toen snel onder de douche.

10 februari:

Gister in de namiddag werd er op het voorplein van de camping een hele serie tafels neergezet. Allemaal van een kleurig afdekzeiltje voorzien. Immers, de zeilmakerij zit er naast. We hebben zitten speculeren waarvoor de tafels zouden gaan dienen: met de hele camping gezellig eten, bingo in de openlucht, barbecueën. Niets van dat alles. Vanochtend werden de tafels gedekt. Met plaatselijke kunstnijverheid en een beetje tweedehands spulletjes van de (binnenkort vertrekkende) overwinteraars. Nadat we onze overnachtingen hadden afgerekend, zijn we nog even langs de tafels gelopen. De beeldjes van kalkzandsteen hadden we de dag ervoor ook al in de Medina gezien. En ook de prachtige voorwerpen van Thuya-hout zagen we al in Essaouira. Het geheel werd opgeluisterd door Marokkaanse muziek uit een grote luidsprekerbox. We zijn gaan rijden, met als eerste doel de Marjane supermarkt, even de voorraad weer aanvullen. Hoewel we vaak groente en fruit gewoon langs de weg kopen. En bij Maroc Telecom hebben we alvast opwaardeerkaartjes voor internet gekocht. Het zijn net krasloten, alleen kun je er niks op winnen……

We zijn daarna op weg gegaan naar camping Bakanou, dichtbij het dorpje Tifnit, ongeveer 35 kilometer ten zuiden van Agadir. Maar we reden nog vrij lang door de buitenwijken van de stad met veel rotondes. Sommige met verkeerslichten geregeld, andere niet. En dan is het goed uitkijken geblazen!

We staan nu op camping Bakanou. Een kleinschalige camping op een vrij groot terrein, met een uiterst vriendelijke beheerder. Op onze vraag of hij Engels spreekt: “Ik spreek 3 talen, Frans, Frans en Frans”. Hij gaf aan dat hij ook de gasflessen kan vullen met propaangas. Daar zullen we zeker gebruik van gaan maken, vlak voordat we hier vertrekken. En hij vertelde dat er zondagmiddag ‘a midi’ voor alle camperaars iets valt te nuttigen. En dinsdag kan er kamelenvlees worden gegeten, op de barbecue. We wachten het af, we weten niet of we hier dinsdag nog zijn. We maken onze plannen per dag, maar dan kan er de volgende dag nog weer van worden afgeweken. Zo gaat dat met heel veel camperaars en we herkennen dat nog van vroeger met de boot, daar was het niet anders.

We ontmoetten hier in de namiddag ook Everdien en Thole Feith. Zij doen ook verslag van hun reizen op internet en wij zijn trouwe lezers van hun verhalen en hun tips.

Het is nu halfacht (Ned. halfnegen) en stikdonker, er brandt op het terrein geen verlichting. Dus, zaklamp meenemen naar de douche. Maar dat is de charme van zo’n camping. En vandaag was een dag zoals we die ons herinneren van onze vorige reizen in Marokko: zonovergoten, een beetje wind en lekker buiten zijn.